ای بلندآوازه، نامت جاودان
تکیه داده پرچمت بر آسمان
سرزمین مردمان بردبار
زیر شلاق زمستان زمان
ملتی که پای تو سر می دهند
دیو دشمن را کشیده در کمند
سینه هاشان صخره های زاگرس
چون دماوندند هرجا سربلند (۲)
کوه آتش را میان در می درند
این سیاوش های بی نام و نشان
زیر زانوی تهمتن های توست
گرده ی دیوان منفور جهان!
از غمت جاریست از چشمم ارس
از وجودت دور چشم خار و خس
مهر تو منشور عدل و داد و عشق
آتش خشم تو طوفان طبس
مردمانت چون کویر لوت، گرم
چون خزر دریا دلند و مهربان
تا ابد جاوید مانا خاک تو
ای عروس سرزمین های جهان
نظر خود را بنویسید