چه دنیای قشنگی ساخت با عشق
یه عمری سوخت اما ساخت با درد
یه وقتا خیلی خالی بود دستش
ولی پشت منو خالی نمی کرد
،
غماشو تو خودش می ریخت بابا
بمیرم... گریه هاشم بی صدا بود
کمر خم کرده بود اما هنوزم
با اون حالش عصای دست ما بود
،
((دلی از جنس دریا داشت بابا
غماشو پشت در میذاشت بابا
هنوزم خونه رُ پر کرده عطرِ
گلایی که تو گلدون کاشت بابا
همین دیروز کل زندگیمو
با این دستام زیر خاک کردم
دیگه بابا نبود و اشکهامو
خودم با آستینم پاک کردم))
__
غم و کابوس و تنهایی شروع شد
درست اون لحظه که بابا تموم کرد
کسی که هیچ جا تنهام نمیذاشت
با یه دنیا غریبی روبروم کرد
خودش بازیچه ی صدجور غم بود
با این حال با منم همبازی میشد
برای خونواده ش کم نمیذاشت
خودش با نون خالی راضی میشد
،
((دلی از جنس دریا داشت بابا
غماشو پشت در میذاشت بابا
هنوزم خونه رُ پر کرده عطرِ
گلایی که تو گلدون کاشت بابا
،
همین دیروز کل زندگیمو
با این دستام زیر خاک کردم
دیگه بابا نبود و اشکهامو
خودم با آستینم پاک کردم))
نظر خود را بنویسید